Week 4: het festival van Nepal ‘Dasain’

Namasté!

Hier ben ik weer! Ik heb jullie alweer ruim 2 weken laten wachten op een nieuw verhaal, maar ik wilde de ellende van deze weken liever in één keer met jullie delen dan verspreid. Overdrijven blijft een vak natuurlijk, maar de week van Dasain was voor ons toch wel een hele saaie week.

Eerst zal ik het nog even uitleggen. Dasain is een 15 dagen durend festival om het nieuwe begin na de moesson te vieren. De dag van mijn vorige verhaal was de eerste dag, en het is nu gisterenavond bij volle maan geëindigd. Voor de Nepalezen is het echt een familiefestival: alle families komen samen. Er wordt gezegd dat iedereen uit de stad (o.a. Kathmandu en Patan) trekt om familie te bezoeken, maar ook in de stad bevinden zich natuurlijk families. Het is rustiger op de weg en de ‘eenmanszaakjes’ zijn gesloten, maar er is nog wel teken van leven op straat. Verder stoppen de opruimdiensten er helaas ook mee en is de grote bende op straat in deze periode een nóg grotere stinkende bende. Maar dat is nog niet het ergst. Op de achtste dag wordt er geofferd aan de godin Durga. Dit schijnt een nogal bloeddorstige godin te zijn, waardoor er rond middernacht 8 buffels en 108 geiten worden onthoofd. Het bloed van deze dieren wordt over de wielen van de auto’s gesprenkeld om er zeker van te zijn dat er weer een jaar ‘veilig’ gereden kan worden, en wie weet wat er nog meer gebeurd met dat bloed (de vreemdste verhalen gaan rond). Voor de Nepalezen is het echt een groot feest met bloemen, schommels, offers, gemaskerde dansen en spelletjes, maar omdat wij druk zat waren met ons project en het bloederige plaatje van Dasain niet zo aantrekkelijk vonden is dit voor ons toch echt een vreselijk saaie week geweest. We zaten hele dagen aan ons project en gingen alleen de deur uit om te eten. Voor zo ver er eten was te krijgen, overigens. Want wat bleek: bakkers én restaurants scheidden er ook mee uit. Hoewel dit niet voor de volle 15 dagen gold, hebben we wel een paar dagen moeten behelpen. En ook hier kwam de fantastische manier van communiceren in Nepal weer aan het licht: want ja, de woorden “Never closed” hebben we toch echt uit de mond van één van de obers van D’Square horen rollen, toen we vroegen of ze open zouden zijn tijdens Dasain. Duidelijker kon het niet, dachten we, tot we toch echt een keer voor dichte deuren stonden. Nadat we op de deur hadden geklopt, werd ons vervolgens verteld dat ze inderdaad voor 3 tot 5 dagen gesloten zouden kunnen zijn. Maar twee dagen later hebben we toch echt onze lunch hier kunnen halen (toast met gebakken eitje), dus ook dit klopte weer niet. Bij gebrek aan beter heeft ons ontbijt, lunch en avondeten dus een paar dagen uit crackers (met lunch meat of marmelade) bestaan. Want toen mijn brood op was, bleek dit het volgende probleem. Er wordt geen brood gebakken tijdens Dasain en dus was er nergens brood te krijgen. Hoe droog het brood hier ook is, ik kan er goed van genieten! Ik heb vanavond pas weer brood kunnen halen, al heb ik sinds zondag al wel (hele lekkere, maar in verhouding wel duurdere) broodjes van de grote supermarkt.

Verder begon de week (van 22 oktober dus) ook niet al te best. Na een relaxed weekend met ook weer een dagje Thamel, begon onze maandag met het zoveelste spinnenavontuur en nieuwe feedback op de startnotitie. Na de startnotitie dan wel weer maandag meteen verbeterd te hebben, kreeg Ivanka woensdagochtend het nieuws dat de vader van haar beste vriendin is overleden. Een man van 59, hartstilstand in de douche. En dan is het toch echt wel even pijnlijk om aan de andere kant van de wereld te zitten. Daarom hebben we afgelopen maandag voor het eten (5.15 uur, 12.30 uur Nederlandse tijd) een kaarsje voor de man gebrand, precies op het tijdstip van de begrafenis. Zo zijn we, Ivanka met name natuurlijk, toch nog een beetje bij de familie geweest. In gedachten, op onze eigen manier. Na, die woensdag, toch een poging te hebben gedaan om verder te gaan met ons onderzoeksopzet, bleek dit nieuws toch ook wel even zijn inslag te hebben gedaan. Veel opgeschoten waren we niet. Gelukkig ging het de dagen erna steeds weer een stukje beter en zijn we nu inmiddels zo ver dat de eerste versie van de onderzoeksopzet bijna af is! Morgen gaan we weer naar de SGCP en hopen we de laatste vragen beantwoord te krijgen. Daarmee kunnen we dan, als het goed is, ook de laatste stappen uit deze fase zetten en hebben we onze onderzoeksopzet mooi voor het weekend af!

En alsof het niet beter getimed kon worden, komen dit weekend de ouders van Ivanka voor twee weken hier heen. En dit betekent dus ook twee weken vakantie voor ons! Als we onze opzet vrijdag pico bello hebben, kunnen we namelijk niet eerder verder dan dat we de feedback (zogenoemde ‘go’ of ‘no-go’) gekregen hebben. En die verwachten we aan het einde van de eerste week te krijgen. Zodra die binnen is, gaan we er weer even een paar dagen tegen aan en is het weer wachten op feedback op de tweede versie aan het eind van de tweede week. Een ‘go’ krijgen op de eerste versie, lijkt ons namelijk onmogelijk omdat het natuurlijk altijd beter kan. Het beloven in ieder geval twee superleuke weken te worden, waarin we als het goed is al meer van Nepal gaan ontdekken. Naast dat het hotel van de ouders van Ivanka in Kathmandu zit, een goed excuus is om weer lekker veel naar Thamel en Gaia te gaan, zijn de plannen ook al besproken om naar Chitwan National Park te gaan en een vlucht om de Himalaya te maken. Of de plannen door gaan of niet, ik heb er zin in!

En tenslotte, over de Himalaya gesproken: afgelopen zondag besloten we vroeg uit ons nest te gaan (de wekker stond op 5.50 uur) om de zonsopgang vanaf ons dak te bekijken. Volgens een man van de SGCP, moesten we dan de Himalaya kunnen zien en omdat we die nog niet hebben kunnen zien, waren we wel erg nieuwsgierig. Zo gezegd, zo gedaan. Om 6.00 uur stonden wij op ons dak, met een graadje of 10, in onze pyjama’s, met onze camera’s. Maar helaas: het liep richting 7.00 uur en Himalaya was zichtbaar maar het was echt te mistig om hier mooie plaatjes van te schieten. Met deze teleurstelling besloten we dus maar weer even terug in ons bedje te kruipen en het een andere keer nog een kans te geven. Ongepland brak dit moment maandagochtend al aan. We zaten in de bus, onderweg naar de SGCP en opeens zagen we hem! De lucht was ‘helder’, er was geen wolkje te bekennen en de Himalaya was zichtbaar! Man, wat een uitzicht! Eenmaal aangekomen bij de SGCP gingen we dan ook recht op ons doel af: we gingen het dak op om direct (met onze mobieltjes dan maar) foto’s te maken van de Himalaya, voordat de wolken, de mist of de smog dat moment konden verpesten. En dat is gelukt. Gelukkig heb ik op een van de dagen daarna ook nog een paar foto’s kunnen maken met mijn camera en heb ik dus ook al een paar foto’s van hogere kwaliteit. Maar hopelijk komen er nog meer momenten om mooie foto’s te schieten, want de Himalaya is natuurlijk wel een prachtplaatje!

Dit keer een wat korter verhaal, maar toch wel weer langer dan ik had verwacht. Komende twee weken zullen de verhalen vast wel weer langer en meer worden, dus dan maak ik het weer helemaal goed!

Liefs,
Lyanne