Dag 14: de barbieshow

Dag lieve volgers,

Hier weer even een verhaaltje van deze kant van de wereld, want de laatste dagen hebben ons wel weer even de stuipen op het lijf gejaagd. Kernwoorden: spinnen en toeristen. Maar natuurlijk beginnen we weer even bij het begin. Ik bied wel alvast mijn excuses aan voor dit immens lange verhaal, maar ik kon gewoon niet anders!

Onze woensdag is wat anders verlopen dan gepland. Het was namelijk de bedoeling wat boodschappen te gaan doen in de grote supermarkt, vervolgens voor school bezig te gaan en tot slot de Durbar Square op te gaan voor een leuke fotoshoot. Uiteindelijk is alleen het eerste van deze lijst gebeurd. De grote supermarkt was groter dan verwacht waardoor we ook alleen daar al meer tijd aan kwijt waren. Het was een groot gebouw met vier verdiepingen, met op de eerste verdieping de echte supermarkt. Hier hebben we ons ontbijt, drinken en schoonmaakmiddelen kunnen halen. Zelfs brood, pindakaas, pasta, Goudse kaas, M&M’s enLabello’s lagen in de schappen. Op de tweede verdieping werd ‘kitchenware’ verkocht. Hier hadden ze dus servies en bestek, schoonmaakartikelen, etc. etc. etc. Voor de Blokkertjes onder ons: ik heb zelfs Luminarc servies gespot (prijs durfde ik alleen niet te bekijken, aangezien importartikelen hier schandalige prijzen hebben)! Op de derde verdieping werd kleding en schoenen verkocht en de vierde verdieping hebben we niet meer bekeken. Als we de reclameborden moeten geloven, was dit een afdeling voor fitnessapparatuur, maar dat lijkt ons toch wel een beetje apart. Misschien toch maar even bekijken bij een volgend bezoek.

Eenmaal thuis met twee tassen vol boodschappen en een dweil, begonnen onze handjes toch wel te jeuken om de kamers en badkamer even een goede poetsbeurt te geven. Echt fris voelde de spullen niet aan, en een zwarte washand na het afnemen van de kastplanken, gaven ons daarin de doorslag. Dus: de sieraden gingen af, de afwasbak werd gevuld met schoonmaakmiddel en water en de stofdoeken werden uitgepakt. En daar gingen we: de kast, het bureau, de bedranden, de raamkozijnen, de gordijnenrails en tot slot de vloer kwamen er steeds beter uit te zien naarmate ons water in de afwasbak zwarter werd. Ik geloof dat we de emmer wel 5x verschoond hebben. We zijn er de hele middag mee bezig geweest, maar konden de kamers dan ook wel met een voldaan gevoel weer verlaten voor ons diner voor twee met heerlijke burrito’s voor mij en spaghetti voor Ivanka. Nepalezen bleken dus ook over Mexicaanse kookkunsten te beschikken, de spaghetti was alleen een minder groot succes!

Donderdag en vrijdag waren vervolgens weer goeie werkdagen. We zijn weer naar de SGCP geweest en hebben ons project weer wat meer vorm kunnen geven. Met name de antwoorden op onze vraagtekens, door een interview met het schoolhoofd, hebben ons wat meer verduidelijking gegeven over de manier van werken binnen de SGCP. Zo is er voor ieder kind een behandelplan voor 6 maanden, en zijn er daarnaast maandelijkse vergaderingen. De behandelplannen zijn alleen erg globaal en vooral gericht op het onderwijs, en de vergaderingen hebben geen structurele onderwerpen. Er wordt besproken wat er op dat moment op de maag ligt en de ontwikkeling van de kinderen lijkt daar weinig prioriteit in te hebben. Bovendien lijken de mensen niet erg bewust van het belang van het tweehandig werken van de kinderen en wordt dit naar eigen zeggen alleen in de twee lagere klassen gestimuleerd met spel. Ook hebben we kunnen Skypen met onze docentbegeleider en is onze onderzoeksvraag goed gekeurd!! Alleen kon hij nog wel verder afgebakend worden door de doelgroep te specificeren. Cerebrale parese is namelijk een enorm brede term voor de beperkingen die een kind kan hebben, en dus ook voor de beperkingen die een kind kan hebben in armen en handen. Dit is ons alleen tot op de dag van vandaag nog niet gelukt. Gisteren hebben we wel een lijst gekregen met de diagnoses van alle kinderen op school, alleen gaf deze lijst ons wel ongeveer 20 verschillende soorten CP en was het nog niet van iedereen duidelijk of zij nou eenzijdig of tweezijdig zijn aangedaan (wat juist belangrijk is om te weten voor de afbakening ons project). Dit hopen we deze week nog duidelijk te krijgen, want volgende week begint Dasain, hét festival van Nepal, en zal de school de hele week gesloten zijn.

Onze vrijdagavond was verder weer memorabel met de hoofdletter ‘M’. Het begon toen we nog thuis waren: Ivanka had weer een heerlijk grote behaarde spin gespot waardoor natuurlijk alle alarmbellen weer gingen rinkelen. Dit keer besloten we het handvat van onze dweil te gebruiken als moordwapen. Het beest zat in de hoek en zouden we dus ook prima kunnen pletten. Het tegendeel werd (hoe kan het ook anders) bewezen. De spin liep een stuk over de muur en Ivanka liet van schrik de dweil vallen, waarna ze de badkamer ook uitrende. Met onze eerste blik in de badkamer, vonden we de spin met nog maar 5 poten in de wasbak. Perfect! Toen ik de kraan aanzette en Ivanka tegelijkertijd een beker water in de wasbak gooide, was hij nergens meer te vinden. Uitgebreide inspectie gedaan, met zaklamp en al, maar er was niets meer te vinden wat op een spin leek (op zijn 6e pootje na). Toen Ivanka vervolgens een kwartiertje later een bezoekje wou brengen aan het toilet, gingen diezelfde alarmbellen weer af: het beest was terug!!! Hoe hij het voor elkaar heeft gekregen, weet niemand. Maar leuk was het niet! Dus moesten we een plan van aanpak bedenken voor moordpoging 2, met meer dan zekerheid dat ie het dit keer niet zou overleven. We besloten dit keer mijn schoen aan de dweil te haken, ingewikkeld met wc papier zodat ze niet vies zouden worden natuurlijk (ik heb mijn Vans nog steeds erg lief). Maar aangezien dit het enige was wat we anders deden dan de eerste keer, liep ook dit niet geheel vlekkeloos. De dweil heeft met een flinke val op de grond weer moeten lijden en de spin liep vrij rond op de muur. Hier kwam ik pas in beeld, want in de scènes hiervoor was ik echt te druk met lachen en was Ivanka echt wel de held van het verhaal. Maar toen Ivanka op dit moment weer wegrende, ging de knop op. Ik pakte de stok en ramde met m’n Vans tegen de muur aan, net zo lang tot hij geen poot meer kon verzetten. En jawel, dat is gelukt!! Nu kon het gewoon niet anders dan dat ie dood was, maar heb ik hem voor de hygiëne nog maar even van de muur afgehaald en door de wc gespoeld. We waren verlost!

Maar toen was het tijd voor ons avondmaal. Ook hiervoor mochten de alarmbellen gaan rinkelen. Want wat hadden wij in godsnaam besteld??? Ivanka dacht van de ober te hebben begrepen de momo’s te hebben besteld die met een MINDER pittige saus werd geserveerd, en ik dacht met chicken curry iets te hebben besteld wat bij Gaia overheerlijk was. Ook hier werd het tegendeel bewezen. Ivanka’s maaltijd vroeg om de aanwezigheid van een brandweerkorps en die van mij om een kotsbakjeom alle botten in te mogen lozen. Niet voor herhaling vatbaar. Ab-so-luut niet. Verder zag het restaurant, de menukaart en het eten van de andere gasten er wel prima uit en concludeerden we maar dat we gewoon een totaal foute keuze hebben gemaakt, en het het restaurant zelf niet kwalijk konden nemen. Volgende keer nemen we gewoon wat anders!

Met de overwinning van het gevecht met de spin en dit overheerlijke diner, brak ook het weekend aan. In dit geval betekende dit voor ons dat we de burgerlijke toeristen mochten gaan uithangen. De zaterdag zijn we begonnen met een tweede bezoek aan de giga supermarkt voor wat nieuwe boodschappen, waaronder wasmiddel! Want ja, de was moet ook een keer gedaan worden. Er zijn hier genoeg laundry services die je was niet voor veel geld willen doen, maar zelf de was doen heeft ook z’n voordelen als je nog niet zo erg bekend bent met deze services. Je kunt namelijk zelf oog houden op je was (ook al moeten wij er in dat geval een paar trappen voor beklimmen)! Zo gezegd, zo gedaan: de wasteil werd gevuld met water en ook de waspoeder ging er bij in. We besloten de teil ook naar het dak te brengen en dus buiten de was te gaan doen. Wij verdienen ook wel wat zonnestraaltjes toch? Dit bleek alleen niet een van onze beste ideeën. Hoe langer we bezig waren, hoe meer ‘buren’ zich ook boven op hun dak bevonden en het leek alsof het een gratis show was waar ze naar aan het kijken waren. Maar JA! Ook deze barbies (blond en westers) kunnen prima hun was doen in een teil!Als klap op de vuurpijl, speelde een deel van ons publiek ook met (hier zeer populair) zelfgemaakte vliegers en ja, die kwamen wel eens verstrikt aan palen van ons dak. Gelukkig kennen we dan in Nederland de prachtige uitspraak: “Eigen schuld, dikke bult!” en lieten wij ons daar niet door afleiden. Toen de show voorbij leek te zijn, gunden we onszelf wel even wat voedsel en rust en hebben we onze middag verder gevuld met een bezoek aan de PatanDurbar Square. Die foto’s wilden we namelijk toch echt gemaakt hebben. Onder het motto ‘The show must go on’ bleek onze voorstelling alleen nog niet voorbij te zijn, maar was het gewoon weer een van de volgende scènes waar we weer aandacht trokken van VELEN. Het leuke van de PatanDurbar Square is daarbijdat dit een toeristische trekpleister is. Hierdoor lopen er al veel mensen met (video)camera’s en is het dus erg makkelijk foto’s van ons te maken. Het feit dat mensen dit ook ongevraagd doen en met een afstand van 5 cm je gezicht ook op film zetten, maakt dat we ook de fotoshoots door mensen die het wel vroegen afsloegen, en onze gezichtjes er niet lang meer zo vriendelijk uitzagen als anders.

De voorstelling was maandag eigenlijk pas afgelopen. Zondag zijn we namelijk naar de Patan Central Zoo geweest, en ook hier hadden we vele aanbidders (mannelijk, vrouwelijk, jong en oud) die ons maar al te graag op de foto zetten. Het is gewoon een gek idee dat mensen geld betalen om een dierentuin te bezoeken of de tempels te bekijken, maar dat ze dan vervolgens foto’s van ONS maken. Gelukkig konden we er in de Central Zoo ook wel gebruik van maken. Hier hebben we namelijk onze eerste elephantride gemaakt en dát wilden we natuurlijk wel op foto hebben. Na mijn doodsangsten te hebben overwonnen voor dat ik m’n camera niet meer terug zou krijgen, heb ik hem toch maar overhandigd aan een van de werknemers van de Central Zoo. Hij zou foto’s van ons maken wanneer we ons ritje op de olifant maakten en, echt waar, wat heeft die man zijn best gedaan. Hij is een stuk meegelopen en heeft zelfs kleine sprintjes getrokken om de olifant niet eerder terug te laten zijn dan hij. Dit werd dan ook wel even door ons beloond met 50 NPR. We hebben geen idee of dit voor Nepalese termen een redelijke fooi is, maar het gaat uiteindelijk natuurlijk om het gebaar. Verder hebben we in de Central Zoo, naast de olifanten ook echt nog wel andere prachtige dieren gezien. Van Bengaalse tijgers tot piranha’s, van luipaarden tot yakhalzen, van hyena’s tot neushoorns, van gieren tot jungle katten, maar ook van cavia’s tot parkieten (ik wou er bijna één voor je meenemen, pap!). En zo kan ik nog wel even doorgaan, want als we Google-informatie mogen geloven, zijn er over de 700 verschillende soorten dieren te vinden. Al met al hebben we ons hier nog een uurtje of 4 kunnen vermaken en werd het al snel tijd voor de overheerlijke loempia’s van het door ons nieuw ontdekte spotgoedkope restaurantje. We betalen hier nog geen €3,- per persoon voor een hoofdmaaltijd met wat te drinken. Wat Gaia voor ons is in Thamel, is dit restaurant (D’square) voor in Patan, want hier zullen ze ons nog wel vaak zien de komende maanden zolang ze de prijzen en kookkunsten houden zoals ze zijn.

Omdat vandaag holiday was (eerste dag van Dasain) en de school gesloten was, vonden we dit de uitgelezen kans om weer eens een dagje Thamel te doen. Bovendien hadden we dat ook wel even verdiend na een weekend als deze. In Thamel zijn ze namelijk allemaal erg vriendelijk naar ons; het is duidelijk dat zij meer gewend zijn aan (blonde) toeristen. Hier zijn we dus weer even heerlijk vervallen in ons patroontje van de eerste week Nepal. We stapten de taxi uit en onze neusjes leidden ons weer naar sieradenwinkels (één oorbel van mij was gesneuveld, dus ik had een goed excuus) en onze broekenman waar we steeds meer korting krijgen naarmate we er vaker broeken kopen. Met ook een bezoekje aan ons Guesthouse van de eerste week, is ons ook duidelijk geworden waarom mensen toch zo graag ons hoofd vastleggen. Madan (huisbaas) vertelde ons dat het toch echt aan onze leuke vriendelijke gezichtjes lag. En bij de vraag wat mensen met de foto’s zouden doen, kwamen we te weten dat we ook nog eens in het plakboek van de mensen terecht konden komen. Nou echt waar, les #786348762 van Nepal: wij willen niet beroemd worden! Maargoed, ook kon een overheerlijke toast met omelet en ‘has brownpotatoes’ als lunch bij Gaia niet ontbreken, waar we meteen onze tafel hadden gereserveerd voor de avond. Hier hebben we toen onze avond mee afgesloten door mijn buikje te vullen met Thai Red Curry met kip (heer-lijk)! We gingen weer op zoek naar een taxi die ons terug kon brengen, en eenmaal thuis hebben we weer op de toetsen van onze laptops geramd om dit gigantische blog ook maar af en online te krijgen!

We keep in touch!

Liefs,
Lyanne