Dag 95: weer een vakantie voorbij
Blijf op de hoogte en volg Lyanne
18 Januari 2013 | Nepal, Kathmandu
Beste volgertjes,
Met onze terugkomst van Pokhara, was het einde van 2012 alweer nabij. Oudejaarsdag begon voor Ivanka en mij vroeg om weer (voor de zoveelste keer) in de rij te gaan staan bij de Indiase ambassade, om daar de paspoorten af te geven voor ons visum. We hadden inmiddels al genoeg bezoekjes aan de ambassade gebracht om te weten dat we het bed wel iets later konden verlaten en dat voorkruipen eventueel geen problemen hoefde op te leveren, als je het maar tactisch genoeg aanpakt. Om half 8 stonden wij dan toch nog mooi vooraan in de rij en waren we rond half 11 al weer terug bij het Souvenir Guesthouse. Nadat we toen met z’n allen een ontbijtje achter de kiezen hadden gewerkt, mochten we ons opmaken voor de 360 treden tellende trappen van Swayambunath: de apentempel. Hoewel het kijkcijfer van Ivanka en mij niet echt bleek te zijn gedaald met ook mannelijk schoon naast ons, hebben we ons hier toch de rest van de middag weten te vermaken. Na het eten was het even zoeken naar iets wat op een bar leek dat tot na twaalven open zou zijn. Toen eindelijk duidelijk was dat New Orleans, de duurdere bar/restaurant met live muziek, tóch tot na twaalven open zou blijven (in tegenstelling tot wat een van de obers ons eerst vertelde), besloten we onze laatste avond van 2012 hier dan maar door te brengen. En dat bleek geen verkeerde keuze: naast dat we de iPhone van Arjan aan hebben mogen sluiten op de speakers voor wat dubstep, hebben we ook een aantal andere gasten én wat personeel zo ver gekregen om de polonaise met ons te lopen. Uiteindelijk hebben we dit tot een uurtje of 1 vol gehouden, en was het, na bij Madan nog even bijgekomen te zijn, toch echt alweer bedtijd. De echte ‘stap-tijden’ van Nederland zullen straks nog wel vies tegen gaan vallen.
Nieuwjaarsdag hebben we toen toch een beetje op z’n Nederlands gevierd door lekker rustig aan te doen. We grepen onze kans om uit te slapen, hebben na het ontbijt wat rond geslenterd in Thamel en hebben de middag afgesloten met ons laatste bezoek aan de Indiase ambassade. Tussen 4 en half 5 konden Ivanka en ik namelijk onze visa ophalen en was onze trip-in-a-trip naar India een feit. De volgende dag was daarentegen wel weer wat anders. We moesten op tijd het bed uit om samen met Madan weer een dagje uit te gaan. Bhaktapur en Nagarkot stonden op de planning. Na eerst de schoonheid van Bhaktapur en haar tempels opnieuw te hebben kunnen bezichtigen, was het daarna tijd om de bergen (heuvels) in te gaan voor de zonsondergang in Nagarkot. Zo druk als het bij zonsopkomst in Sarangkot (Pokhara) is, zo rustig is het met zonsondergang ook in Nagarkot. Daar kunnen we tenminste normale en mooie foto’s maken, zonder het risico te lopen van de berg af te worden gestoten.
Donderdag was toen alweer de laatste dag dat Deirdre en Glenn er waren. Op deze dag hebben we nog even wat rust gepakt in de Garden of Dreams, wat laatste roepies uitgegeven en natuurlijk de koffers gepakt. Dat Deirdre 12 en Glenn 17 kilo aan bagage mee hadden, was voor mij natuurlijk ideaal: des te meer ruimte voor mijn troep! Het blijft wonderlijk hoe vol mijn koffer nu nog steeds is, maar goed, dat is van latere zorg. Rond 5 uur hadden we dit allemaal voor elkaar en waren we (materieel gezien) klaar voor vertrek naar Tribhuvan Airport. Met in het achterhoofd dat het maar voor 3 weken was, was het afscheid deze keer was beter te verdragen en vertrokken ze uiteindelijk (met vertraging natuurlijk) via Qatar en Zwitserland naar Schiphol. Hoe snel die twee weken ook weer voorbij zijn gevlogen, is amper te bevatten. Gelukkig was de terugrit naar Thamel gezellig genoeg om er niet sip om hoeven te zijn. Madan had beide zoons meegenomen, maar de oudste (die aardig wat Engels kan) begreep maar niet waarom ik weer met hen mee terug reed. Om het maar zo simpel mogelijk te houden, heb ik het knulletje toen maar verteld dat ik graag nog bij hem wilde blijven. Toen had ik het voor elkaar: “You like me? I like you!” De pret kon niet meer stuk, maar eenmaal terug in Thamel moesten onze wegen toch echt weer even scheiden: ik had namelijk met Ivanka en de rest weer bij Gaia afgesproken voor het avondmaal van deze dag.
De volgende dag stond vrij gepland voor een bezoek aan de DNC (de andere organisatie voor gehandicapte kinderen in Nepal) en de Kathmandu Durbar Square. Voor we naar de DNC vertrokken, bracht Madan ons nog even langs een grote supermarkt waar we nog even wat inkopen konden doen. De organisatie had zodoende indruk gemaakt op de ouders van Ivanka dat zij een x-bedrag vrij hadden gesteld om wat verzorgingsmiddelen en speelgoed aan de organisatie te schenken. Met uiteindelijk 5 volle plastic tassen kwamen we toen aan bij de organisatie, waar we hartelijk verwelkomd werden. Na een uitgebreid gesprek met één van de medewerkers, hebben we toen een rondleiding gekregen waarin Ivanka en ik het resultaat van onze adviezen ook mochten bewonderen: alle beugels, steunen en douchestoeltjes waren precies geplaatst zoals wij het uitgelegd en getekend hadden. Erg leuk om te zien! Daarna hebben we de volle tassen tevoorschijn gehaald en na een typisch Nepalese uiting van dankbaarheid, zat dit bezoek er alweer op en konden we weer terug richting Thamel. Daarna hebben we nog een bezoek gebracht aan Kathmandu Durbar Square (Mariska, Marc en Arjan hadden deze nog niet gezien), waarbij er voor mij weer nieuwe hoop was om Kumari, the Living Godess, te mogen zien. En deze keer werd het hebben van die hoop eindelijk beloond en liet het meisje zich rond een uur of 4 voor een paar tellen bij het beroemde raampje zien. Nog vol met bewondering en verbazing over het bestaan van dit meisje hebben we toen de tempels nog even bekeken, en vloog de rest van de dag ook alweer snel voorbij.
De zaterdag was de laatste dag van Mariska, Marc en Arjan en was gevuld met het doen van de laatste inkopen en een bezoek aan de Garden of Dreams. Met toch nog wat lichte haast, vlogen de uren voorbij en was het ook voor hun al snel tijd om zich klaar te maken voor vertrek. Dit ritje naar het vliegveld maakte voor Ivanka en mij ook een einde aan deze vakantie en we hadden de avond nog wel even voor nodig om dat te laten bezinken.
Dit was weer een nieuw, maar laatste, deel van mijn verhalen over de vakantie met ons meer dan welkome bezoek. Het waren twee topweken, die te snel voorbij zijn gevlogen! Laat dat duidelijk zijn.
Tot mijn volgende blogje maar weer!
Liefs,
Lyanne
Met onze terugkomst van Pokhara, was het einde van 2012 alweer nabij. Oudejaarsdag begon voor Ivanka en mij vroeg om weer (voor de zoveelste keer) in de rij te gaan staan bij de Indiase ambassade, om daar de paspoorten af te geven voor ons visum. We hadden inmiddels al genoeg bezoekjes aan de ambassade gebracht om te weten dat we het bed wel iets later konden verlaten en dat voorkruipen eventueel geen problemen hoefde op te leveren, als je het maar tactisch genoeg aanpakt. Om half 8 stonden wij dan toch nog mooi vooraan in de rij en waren we rond half 11 al weer terug bij het Souvenir Guesthouse. Nadat we toen met z’n allen een ontbijtje achter de kiezen hadden gewerkt, mochten we ons opmaken voor de 360 treden tellende trappen van Swayambunath: de apentempel. Hoewel het kijkcijfer van Ivanka en mij niet echt bleek te zijn gedaald met ook mannelijk schoon naast ons, hebben we ons hier toch de rest van de middag weten te vermaken. Na het eten was het even zoeken naar iets wat op een bar leek dat tot na twaalven open zou zijn. Toen eindelijk duidelijk was dat New Orleans, de duurdere bar/restaurant met live muziek, tóch tot na twaalven open zou blijven (in tegenstelling tot wat een van de obers ons eerst vertelde), besloten we onze laatste avond van 2012 hier dan maar door te brengen. En dat bleek geen verkeerde keuze: naast dat we de iPhone van Arjan aan hebben mogen sluiten op de speakers voor wat dubstep, hebben we ook een aantal andere gasten én wat personeel zo ver gekregen om de polonaise met ons te lopen. Uiteindelijk hebben we dit tot een uurtje of 1 vol gehouden, en was het, na bij Madan nog even bijgekomen te zijn, toch echt alweer bedtijd. De echte ‘stap-tijden’ van Nederland zullen straks nog wel vies tegen gaan vallen.
Nieuwjaarsdag hebben we toen toch een beetje op z’n Nederlands gevierd door lekker rustig aan te doen. We grepen onze kans om uit te slapen, hebben na het ontbijt wat rond geslenterd in Thamel en hebben de middag afgesloten met ons laatste bezoek aan de Indiase ambassade. Tussen 4 en half 5 konden Ivanka en ik namelijk onze visa ophalen en was onze trip-in-a-trip naar India een feit. De volgende dag was daarentegen wel weer wat anders. We moesten op tijd het bed uit om samen met Madan weer een dagje uit te gaan. Bhaktapur en Nagarkot stonden op de planning. Na eerst de schoonheid van Bhaktapur en haar tempels opnieuw te hebben kunnen bezichtigen, was het daarna tijd om de bergen (heuvels) in te gaan voor de zonsondergang in Nagarkot. Zo druk als het bij zonsopkomst in Sarangkot (Pokhara) is, zo rustig is het met zonsondergang ook in Nagarkot. Daar kunnen we tenminste normale en mooie foto’s maken, zonder het risico te lopen van de berg af te worden gestoten.
Donderdag was toen alweer de laatste dag dat Deirdre en Glenn er waren. Op deze dag hebben we nog even wat rust gepakt in de Garden of Dreams, wat laatste roepies uitgegeven en natuurlijk de koffers gepakt. Dat Deirdre 12 en Glenn 17 kilo aan bagage mee hadden, was voor mij natuurlijk ideaal: des te meer ruimte voor mijn troep! Het blijft wonderlijk hoe vol mijn koffer nu nog steeds is, maar goed, dat is van latere zorg. Rond 5 uur hadden we dit allemaal voor elkaar en waren we (materieel gezien) klaar voor vertrek naar Tribhuvan Airport. Met in het achterhoofd dat het maar voor 3 weken was, was het afscheid deze keer was beter te verdragen en vertrokken ze uiteindelijk (met vertraging natuurlijk) via Qatar en Zwitserland naar Schiphol. Hoe snel die twee weken ook weer voorbij zijn gevlogen, is amper te bevatten. Gelukkig was de terugrit naar Thamel gezellig genoeg om er niet sip om hoeven te zijn. Madan had beide zoons meegenomen, maar de oudste (die aardig wat Engels kan) begreep maar niet waarom ik weer met hen mee terug reed. Om het maar zo simpel mogelijk te houden, heb ik het knulletje toen maar verteld dat ik graag nog bij hem wilde blijven. Toen had ik het voor elkaar: “You like me? I like you!” De pret kon niet meer stuk, maar eenmaal terug in Thamel moesten onze wegen toch echt weer even scheiden: ik had namelijk met Ivanka en de rest weer bij Gaia afgesproken voor het avondmaal van deze dag.
De volgende dag stond vrij gepland voor een bezoek aan de DNC (de andere organisatie voor gehandicapte kinderen in Nepal) en de Kathmandu Durbar Square. Voor we naar de DNC vertrokken, bracht Madan ons nog even langs een grote supermarkt waar we nog even wat inkopen konden doen. De organisatie had zodoende indruk gemaakt op de ouders van Ivanka dat zij een x-bedrag vrij hadden gesteld om wat verzorgingsmiddelen en speelgoed aan de organisatie te schenken. Met uiteindelijk 5 volle plastic tassen kwamen we toen aan bij de organisatie, waar we hartelijk verwelkomd werden. Na een uitgebreid gesprek met één van de medewerkers, hebben we toen een rondleiding gekregen waarin Ivanka en ik het resultaat van onze adviezen ook mochten bewonderen: alle beugels, steunen en douchestoeltjes waren precies geplaatst zoals wij het uitgelegd en getekend hadden. Erg leuk om te zien! Daarna hebben we de volle tassen tevoorschijn gehaald en na een typisch Nepalese uiting van dankbaarheid, zat dit bezoek er alweer op en konden we weer terug richting Thamel. Daarna hebben we nog een bezoek gebracht aan Kathmandu Durbar Square (Mariska, Marc en Arjan hadden deze nog niet gezien), waarbij er voor mij weer nieuwe hoop was om Kumari, the Living Godess, te mogen zien. En deze keer werd het hebben van die hoop eindelijk beloond en liet het meisje zich rond een uur of 4 voor een paar tellen bij het beroemde raampje zien. Nog vol met bewondering en verbazing over het bestaan van dit meisje hebben we toen de tempels nog even bekeken, en vloog de rest van de dag ook alweer snel voorbij.
De zaterdag was de laatste dag van Mariska, Marc en Arjan en was gevuld met het doen van de laatste inkopen en een bezoek aan de Garden of Dreams. Met toch nog wat lichte haast, vlogen de uren voorbij en was het ook voor hun al snel tijd om zich klaar te maken voor vertrek. Dit ritje naar het vliegveld maakte voor Ivanka en mij ook een einde aan deze vakantie en we hadden de avond nog wel even voor nodig om dat te laten bezinken.
Dit was weer een nieuw, maar laatste, deel van mijn verhalen over de vakantie met ons meer dan welkome bezoek. Het waren twee topweken, die te snel voorbij zijn gevlogen! Laat dat duidelijk zijn.
Tot mijn volgende blogje maar weer!
Liefs,
Lyanne
-
18 Januari 2013 - 20:00
Yolanda:
Hoi lieve Lyanne, ook nu weer genoten van je leuke verhalen.
je hebt toch heel wat meegemaakt de afgelopen 4 maanden.
Goed om te lezen dat je goed hebt vermaakt met Glenn Deidre en de rest die hebben nu ook wat gezien.
Lyanne wat ik ook nog wilden zeggen, is dat ik het leuk vindt dat je aan mij heb gedacht met mijn verjaardag ook al is je sms je niet aangekomen alleen het idee vind ik ik al heel leuk.
Maar we zien elkaar gauw en dan horen we je verhalen wel.
geniet nog van de laatste paar dagen daar in het verre Nepal.
heel veel lieve groetjes van Yolanda
-
18 Januari 2013 - 21:28
Gerry:
Hoi Lyanne
Zoals je wel weet is lezen niet mijn grootste hobby, dus lees ik er maar soms gauw wat over heen, maar ik ben er van overtuigt dat ik ( we ) de komende tijd wel heel wat verhalen van jou zullen horen.
Ik zie het al helemaal voor me, hebben we het totaal ergens anders over begin jij opééns te lachen en komt er weer een verhaal van wat jij ( jullie ) daar hebben meegemaakt.
Lyli, veel succes met het inpakken van de koffer, en als het er niet allemaal inpast, gewoon even door douwen en klik-klik koffertje dicht.
Alvast een mooie terug reis gewenst en tot ziens thuis.
PS. ( Goedgedaan wijfie )
Groetjes van Gerry -
19 Januari 2013 - 11:48
Yvonne:
Weer een prachtig (beeldend) verhaal! Aan je blog's te merken genieten jullie intens van alle belevenissen en zullen jullie eenmaal thuis ook weer tijden nodig hebben om alles te vertellen en toch ook hier weer te wennen.
Geniet van deze laaste paar dagen want het einde van jullie Nepal avontuur nadert nu snel.
Dat is voor jullie heeeel jammer maar voor de thuisblijvers wel prettig.
We zijn ernstig aan het aftellen...
Dikke kus Xxxxmama
-
19 Januari 2013 - 12:52
Martin:
Notndikke nog eens aan toe. Alweer zo'n fantastisch verslag. Blijf je aan de gang? Ben ook benieuwd naar de bijbehorende foto's. Die zullen we over niet al te lange tijd (duurt gelukkig niet lang meer) mogen aanschouwen. Het einde aan je avonturen in Nepal nadert nu met rasse schreden. Ik kan niet wachten om je weer in mijn armen te sluiten. Tot gauw! -
20 Januari 2013 - 20:28
Moniek:
Wauw Lyanne, wat een mooie verhalen weer!
Ik heb niet altijd alles gelezen maar de meesten wel globaal, echt mooi joh!
Ook leuk voor later, je moet ze zeker bewaren hihi!
Je bent alweer bijna in Nederland, geniet er nog even van en zie je snel wel weer!
X Moniek -
05 April 2014 - 21:46
Wim:
Zo het laatste verhaal zit erop was ook weer leuk om te lezen.
Nu resten mij alleen de live verhalen nog, helaas word ik daarin nog weleens in de maling genomen.
Gr.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
