Week 6: start van vakantie met Sipke en Ria!

Dag trouwe volgertjes van mij,

Een kleine vakantie tussendoor betekent natuurlijk veel avontuur en dus veel te vertellen. Daarom zal dit weer een verhaal zijn zoals jullie ongeveer van me gewend zijn: veel te lang maar op chronologische volgorde en dus (hopelijk) goed te lezen. Hier komt ie:

Na zelf inmiddels alweer 5 weken aan het inburgeren te zijn in Nepal, was afgelopen zaterdag (3 nov.) de dag dat de ouders van Ivanka aankwamen en het hun beurt was. Eerder in de week hadden we hun hotel al opgezocht en geïnspecteerd en daarmee leek het ons dan ook leuk om la familia daar op te wachten. En natuurlijk deden we dat ook, nadat we zelf nog even wat rond hebben geslenterd in Thamel, kwamen we er tijdens een potje kaarten bij Gaia net op tijd achter dat het vliegtuig van Ria en Sipke een uur eerder geland was. Dus hop, drankjes afgerekend en op naar het hotel. Na toch nog even te hebben moeten wachten, kwamen dan eindelijk de verraste gezichtjes van Ria en Sipke in beeld! Met dit warme welkom zijn we natuurlijk meteen even naar de hotelkamer gegaan om even bij te komen, en hebben we ze daarna mee uit eten genomen voor Ria’s verjaardag (2/11). Zij heeft namelijk net als mijn arme mamsie (30/9) haar verjaardag op moeten offeren voor deze reis. Hier werden Ria en Sipke ook weer warm verwelkomd! De altijd zo vriendelijke obers (nee, ik ben niet sarcastisch) gedroegen zich nu toch wat zakelijker en we kregen een bord nacho chips met salsasaus als voorgerecht van het huis! Gaia blijft maar punten scoren…

Om de week rustig te beginnen zijn we zondag naar de Garden of Dreams geweest, en vervolgens de Thamel weer op. Voor ons bekende plekken, maar we deden ons best ons toch weer even in onze eerste week hier te wanen. Ook een hele ervaring op zich! Vervolgens natuurlijk weer diner bij Gaia. En wat was dit een avond! Het begon allemaal met een vreemd uitziende man: niet al te groot, rood bolhoedje, gouden tand, Hawaï blouse, bloemenbroek en rode schoenen (zie je het al voor je?). En daar bleef het nog niet bij. Nee, iets later op de avond kwamen ook de ballonnen en gitaar tevoorschijn en werd het steeds gezelliger. Een praatje met de man kon dan ook niet missen en, of toeval nou bestaat of niet, de Engelsman bleek vrijwillig clown te zijn voor gehandicapte kinderen in een centrum hier in Nepal. Hij had al veel over de wereld gereisd en sprak ook vele talen (zelfs een beetje Nederlands), maar Nepal en Japan bleven zijn favorieten. Het centrum waar hij voor werkte bleek een huis voor kinderen met een lichamelijke handicap, waaronder ook een aantal kinderen met CP (Disabled Newlife Centre). De clown had dus ervaring met kinderen met CP! Meteen begonnen de gezichtjes van Ivanka en mij natuurlijk te glunderen en waren we het er al snel over eens dat het onwijs maar dan ook onwijs leuk zou zijn als deze man iets zou kunnen betekenen in onze eindpresentatie en/of workshop van het project. En ja hoor, dat hebben we voor elkaar gekregen. De man (“Lindsay, like Lindsay Lohan”) wilde het met alle plezier en we hoeven dan ook alleen zijn taxirit en ballonnen te betalen. Fan-tas-tisch!

En ook hier bleef het niet bij. Nee, Lindsay had nog een andere man aan zijn tafel zitten wie ook voor het centrum werkte. In eerste instantie zou hij ons wel even een businesscard of telefoonnummer doorgeven, maar ook met deze man raakten we natuurlijk aan de praat over zijn werk. Deze man (Michael) bleek een van de grootste sponsoren van het centrum en toen hij er achter kwam dat wij ergotherapeuten waren (in opleiding, maar dat vertelden we er voor het plaatje maar even niet bij), hadden we het voor elkaar. Hij bleek al maanden op zoek naar een ergotherapeut, of in ieder geval iemand die hem kon vertellen hoe de wandbeugels in de aangepaste douches en toiletten geplaatst moesten worden. Een klusje dat voor ons was weggelegd natuurlijk. Toeval wilde ook nog dat we maandag al naar de plaats van het centrum toe wilden gaan voor de Bouddhanath, Nepal’s grootste stupa (boeddhistische tempel). En dus maakten we meteen maar een afspraak voor de volgende dag, maandag, om dit klusje te klaren.

Gezien de afspraak om 13.45 uur stond, zijn we daarvoor nog naar de Bouddhanath geweest. En wat heeft dat een indruk gewekt. Het was echt de tempel zoals we hem van de ansichtkaarten hier kennen, maar dan nog zo veel mooier. En groot ook vooral. We liepen op het dak, in plaats van in de tempel: misschien dat dat al genoeg zegt. Hoe toeristisch de plek hier ook is met alle winkeltjes en restaurantjes, toch blijft het een tempel en zijn er ook genoeg boeddhisten te vinden die gewoon doen wat ze moeten doen. Beetje jammer was wel dat we later pas ontdekten dat we drie keer met de klok mee om de stupa moesten lopen om geluk te krijgen. En jawel: Boeddha had ons door. Om 13.45 uur werden we bij de poort van de stupa opgehaald door Michael en zijn privetaxi om naar het centrum te gaan. En dat in een klein koekblik van een Suzuki, die hier standaard taxiwagen is. Type Suzuki is bij niemand bekend, maar laten we het er op houden dat hij eigenlijk te klein is voor zes personen. En toch kregen we het voor elkaar. Sipke voorin bij de taxichauffeur, Michael, Ria en Ivanka op de achterbank en ik heb me daar bovenop gepropt. En hoe!? Nee, dit was niet voor herhaling vatbaar. Ik bleek ongeveer een halve meter te lang om nog normaal te kunnen zitten, waardoor mijn nek en rug niet erg blij waren met deze taxirit. Het ritje van “maar” 10 minuten leek wel een half uur te duren. Want ook de Nepalese infrastructuur is niet fantastisch, dus elke hobbel en bobbel in of op de weg maakte het nog weer een stukje oncomfortabeler.

Eenmaal bij het centrum aangekomen zagen we dan ook een prachtig mooi groot pand dat het huis moest zijn voor deze gehandicapte kinderen. Eenmaal binnen zagen we pas hoe weinig startblokken er eigenlijk pas waren gezet. Het was allemaal erg minimaal wat hier aanwezig was, in vergelijking met bijvoorbeeld de SGCP. Laat staan als we het vergelijken met Nederland. De kinderen konden er slapen, eten, computeren, enkele spelletjes spelen en natuurlijk zijn er douches en toiletten, maar daar houdt het dan ook al snel bij op. Het was dan ook dankbaar werk om hier een steentje bij te kunnen dragen, met een klusje die in Nederland niet veel (voor een ergotherapeut) zou voorstellen. Na eerst het aangeschafte materiaal bekeken te hebben, zijn Ivanka en ik vervolgens (met mannelijk verstand van bouw van Sipke en Ria die foto’s maakte) aan de slag gegaan met plaatsen van de puzzelstukjes. Ik met het meetlint en Ivanka met potlood en papier, hebben we samen een mooie schets kunnen maken van hoe de toiletten en douches het beste voorzien kunnen worden van de beugels. Deze tekening moeten we nu alleen nog even definitief (duidelijk en netjes) maken en dan gaat ie samen met de foto’s naar Michael. En dan hebben wij onze eerste opdracht als ergotherapeut voltooid! Tijdens de taxirit naar huis was Ivanka dit keer de Sjaak. Nu zat Michael voorin, Ria, Sipke en ik achterin en Ivanka bovenop. En natuurlijk was dit niet veel beter dan de heenweg. De wegen waren nog net zo hobbelig en bobbelig en de taxi was ook nog even groot, de rit was nu alleen nog langer. Gelukkig werden we beloond met weer een overheerlijk diner bij Gaia en hebben we de dag toch met een goed gevoel af kunnen sluiten.


Dinsdag zijn we vervolgens naar de Swayambunath geweest. Dit is de bekende apentempel van Nepal, ook een stupa. We besloten weer een taxi te nemen tot onder aan de bult en de rest te lopen. Want ja, wie deze tempel wilde bekijken, kon er voor kiezen een trap van 360 treden te belopen. We konden met de taxi ook naar boven gebracht worden, maar nee “we did it the hard way”! Onderweg kwamen we dan ook al de eerste apen tegen. Maar met alle verhalen over deze apen dat ze alle losse dingen van je af pakken, was dit lang niet zo leuk als dat je ze zou bekijken in de dierentuin. Uiteindelijk zijn we alle vier heelhuids boven gekomen en zagen we dan de Swayambunath. In principe een goed vergelijkbare tempel als de Bouddhanath maar naar mijn idee toch een stuk minder indrukwekkend. Het indrukwekkende van deze plaats waren namelijk toch echt de apen (met baby aapjes!), maar ook vooral het uitzicht wat we hadden op deze hoogte. En de apentempel was ook niet het enig wat bovenaan die 360 traptreden te zien was. Er waren ook nog meerdere tempels, winkeltjes en restaurantjes, dus we hebben ons zeker prima vermaakt! En het verhaal is natuurlijk ook niet compleet, als ik jullie niet vertel dat een aap ons te pakken heeft gehad. Tijdens een korte pauze deelde Ria haar Wilhelmina pepermuntjes uit. Toen het rolletje bij Sipke was, had een van de apen ons door. Hij kwam meteen op ons af en had in een mum van tijd de rol pepermunt uit de handen van Sipke gegrist. En ja hoor, daar zat de aap dan met zijn Wilhelmina pepermunt, netjes het papier er van af te scheuren en de pepermuntjes er uit te eten. Wat zal die aap een frisse adem hebben gekregen! Na ook dit weer overleefd te hebben en nog wat verder rond te hebben gekeken, besloten we dan toch maar een taxi naar beneden en Thamel te nemen. Die traptreden zijn natuurlijk niet al te best voor onze ruggen, heupen en knieën. Eenmaal terug in Thamel gingen we namelijk de mogelijke excursies bekijken bij de reisleidster van Sipke en Ria. Hier kwam het voor ons al snel neer op Chitwan National Park en de rondvlucht om de Himalaya. Chitwan National Park is hét safaripark van Nepal met neushoorns, tijgers, luipaarden, olifanten, krokodillen, etc. Hier hadden we voor vertrek natuurlijk ook al over gelezen en we waren nu dan ook al snel verkocht. Met deze excursie hebben we alweer 3 dagen vol staan. Een reis van twee keer 6 uur (heen en terug) met de GreenLiner, een ritje met de ossenwagen, een stukje wandelsafari, jeepsafari en een kleine kanotocht tussen de krokodillen. Ook dit belooft dus weer wat. We slapen hiervoor 2 nachten in het Royal Park Hotel en ook het eten is geregeld. Wij zijn dus zeer benieuwd! Wat betreft de rondvlucht bleef bij ons allen de twijfel bestaan. Op zich lijkt dit ons een prachtige ervaring, omdat we de 8 hoogste bergtoppen van Nepal krijgen te zien. Maar we hebben helaas ook al verhalen gehoord dat deze vlucht tegenvalt. Omdat deze vlucht van ongeveer drie kwartier nog net iets duurder is dan drie dagen Chitwan, besloten we deze optie nog maar even open te houden tot we echt zeker zijn of we het willen doen, ja of nee. We hebben uiteindelijk dus alleen Chitwan geboekt voor zaterdag t/m maandag. En oh, wat hebben we daar zin in! Na het avondmaal vervolgens weer genuttigd te hebben bij Gaia, was ook deze dag weer voorbij!

Voor woensdag hadden we een ontbijt geregeld bij het hotel van Ria en Sipke. Hier was een uitgebreid ontbijtbuffet met toast, croissants, omeletjes, eieren, fruit, etc. etc. In vergelijking met ons normale ontbijt van een broodje Calvé pindakaas of crackers met muisjes, was dit natuurlijk wel even genieten en dat was te zien ook. Vervolgens heeft Madan (de man van Souvenir Guesthouse) ons naar de SGCP gebracht. Zij wilden natuurlijk ook wel zien waar we nou eigenlijk werken, al is de rit er naar toe ook alweer reuze interessant om mee te maken met alles wat je ziet. Eenmaal aangekomen hebben we ze even een rondleiding gegeven (inclusief het dak met uitzicht op de Himalaya) en hier en daar een praatje gemaakt. Helaas waren er niet veel kinderen op school vanwege het komend festival. Zoals ik al verteld heb, is het Dasain net afgelopen maar de 13e begint Tihar (het lichtjesfeest). Tussen deze twee festivals in houden ook veel mensen nog vakantie en zo dus ook een aantal kinderen. Daarna hebben we nog even een praatje gemaakt met Bimal Shresta (executive officer van de SGCP) en dachten we Ria en Sipke mee te kunnen laten genieten van de lunch die wij hier altijd krijgen. Alleen kregen we uitgerekend nu opeens een andere lunch (noodles) dan anders (pannenkoekjes met linzensoep?). Maar goed, het was weer lekker en we waren klaar voor de wandeling naar de local bus. Want ook dat moesten ze meegemaakt hebben natuurlijk. We moesten er veel te lang op wachten, maar gelukkig kwam de bus er dan ook aan. Daar zaten we dan, met z’n vieren, in de local bus, waar zelfs Ivanka en ik nog steeds niks van snappen. Maar één ding is ons in deze rit wel duidelijk geworden: we worden keihard afgezet. Een van de eerste keren werd ons 17 NPR (€0,15) gevraagd per persoon per rit, wat we al mooi hebben weten af te ronden naar 15 NPR per persoon per rit. Maar nu zagen we dat de Nepali mensen 5 NPR betalen. Ja, daar trappen we dan dus niet meer in natuurlijk. We hebben dan ook meteen 20 NPR weer terug in de portemonnee gestopt en hebben 10 NPR per persoon betaald. Gezien het een Nepalese traditie is om buitenlanders meer geld te vragen dan de lokale bevolking, hebben we deze regel nog enigszins gerespecteerd. Maar toen kwam de wandeling over de Durbar Square naar ons appartement. Om het even netjes te houden: dit ging niet echt van een leien dakje. Om de Dubar Square te bezoeken, moeten we een tourist ticket hebben. Maar, wij wilden d Durbar Square óversteken. Dit begrepen de beste mensen alleen niet. Nee, we moesten en zouden een tourist ticket van 500 NPR hebben. Nu hebben Ivanka en ik deze natuurlijk al, naar Sipke en Ria nog niet. Met het hele idee van de afzetterij in de bus, zagen we dit natuurlijk ook als afzetterij en zorgden we al snel voor een prachtige show. Wij liepen namelijk gewoon door, wat de ‘beveiligers’ natuurlijk niet zo leuk vonden. Zelfs met een dreigement over dat de tourist police ingeschakeld zou worden, is het ons uiteindelijk wel gelukt om de Durbar Square over te steken. Há! Voor de terugweg hebben we uiteindelijk maar wel even een kaartje gekocht, want toen wilden we de Durbar Square wél bezoeken. Al blijft het belachelijk dat de mensen die er uit zien als toeristen moeten betalen. Ivanka en ik wonen namelijk gewoon in Nepal nu, en ook Nepalezen kunnen toerist zijn in eigen land. Dat klinkt een beetje als de omgekeerde wereld, of niet soms?

Nou ja, goed. Na ook dit weer te hebben meegemaakt (mooi was het wel!), hebben we ook de grote supermarkt van Patan laten zien en enkele boodschappen gedaan. Nu zijn we er dan ook achter gekomen dat er op de vierde verdieping elektronica en outdoor artikelen verkocht werden (van dikke plasma tv’s tot slaapzakken), en er zelfs ook nog een vijfde en zesde verdieping was. Op de vijfde verdieping was één winkeltje met, inderdaad, fitnessapparatuur en de zesde verdieping was afgesloten. Dat zal wel niet veel meer hebben voorgesteld. Uiteindelijk moeten we natuurlijk de dag afsluiten met een diner bij D’Square, ons ‘stamrestaurant’, en hebben we Sipke en Ria van ons standaard avondmenutje laten meegenieten: aalu paratha met spring rolls. Aalu paratha is hier dan een soort pannenkoek gevuld met aardappels en kruiden en de spring rolls zijn de overheerlijke loempia’s, gevuld met mi in plaats van taugé. Helaas heeft de geliefde cappuccino van Ria en ook het eten goed op zich laten wachten, maar de topservice van Gaia kunnen we hier ook zeer zeker niet verwachten. Hier moeten we alleen heen voor het heerlijke eten tegen een zeer fijne prijs!

En nu is ook dit verhaal wel weer even lang genoeg (sorry!). Ik wilde jullie eigenlijk alles tot en met vandaag vertellen, maar dat zal ik jullie niet meer aan doen. Voor mij is het nu ook tijd om te slapen, want morgen gaat de wekker veel te vroeg voor onze reis naar Chitwan! Zodra ik weer terug ben, komt er hopelijk een nieuw verhaal en hier in zal ik ook vertellen over gisteren (donderdag) en vandaag!

Liefs,
Lyanne